Ο θρύλος του "Ιπτάμενου Ολλανδού"

Ο Ιπτάμενος Ολλανδός είναι μυθικό πλοίο-φάντασμα της Εποχής των Εξερευνήσεων που πρωταγωνιστεί σε διάφορους ναυτικούς θρύλους, οι οποίοι έχουν συνήθως -αλλά όχι αποκλειστικά- βρετανική ή αμερικανική προέλευση. Στις περισσότερες εκδοχές, το πλήρωμά του πέθανε εν πλω στα ανοιχτά του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας και καταδικάστηκε να μην πιάσει λιμάνι μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Έκτοτε το πλοίο προσεγγίζει σκάφη που περνούν απ' την περιοχή και οι ψυχές του πληρώματος προσπαθούν να μάθουν νέα για τους δικούς τους, κάτι που θεωρείται πολύ κακός οιωνός.

Η δημοφιλία του μύθου υπήρξε τόσο μεγάλη, που πολλοί ναυτικοί ήταν σίγουροι ότι τον συνάντησαν σε κάποιο ταξίδι τους - όχι μόνο κατώτερο πλήρωμα, αλλά και μορφωμένοι αξιωματικοί, όπως για παράδειγμα ο Βρετανός μονάρχης Γεώργιος Ε΄ που είχε υπηρετήσει στο πολεμικό ναυτικό πριν στεφθεί βασιλιάς. Η σύγχρονη επιστήμη απορρίπτει κατηγορηματικά την ύπαρξή του, αποδίδοντας τις «συναντήσεις» σε διπλό αντικατοπτρισμό  ( φάτα μοργκάνα) και αυθυποβολή.

Πιστεύεται ότι οι πρώτες διηγήσεις για τον Ιπτάμενο Ολλανδό κυκλοφόρησαν μεταξύ των ναυτικών κατά το 17ο αιώνα και συνδέονται με το γεγονός ότι ο περίπλους της Νότιας Αφρικής ήταν το πιο επικίνδυνο τμήμα της χρυσοφόρας ρότας, η οποία συνέδεε τα μεγάλα λιμάνια του Βόρειου Ατλαντικού με τις αγορές μπαχαρικών (και αργότερα αποικίες) του Ινδικού Ωκεανού. Η πρώτη γραπτή καταγραφή, όμως, έγινε αρκετά αργότερα από τον Τζορτζ Μπάρινγκτον (1795). Μικροαπατεώνας που πέρασε για λίγο απ' τη σωφρωνιστική αποικία Μπότανι Μπέι(το σημερινό Σίδνεϊ της Αυστραλίας), ο Μπάρινγκτον διέσωσε πως αρκετοί ναυτικοί μιλούσαν για ένα στοιχειωμένο ολλανδικό πολεμικό πλοίο που εμφανιζόταν έξω απ' το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας, περιβεβλημένο με μαύρο σύννεφο. Ενώ όμως αρχικά φαινόταν να τους καταδιώκει, τελικά εξαφανιζόταν όταν έφτανε αρκετά κοντά.^[1]

Το 1803, ο Σκωτσέζος οριενταλιστής Τζον Λέιντεν κατέγραψε μια «συνήθη δεισιδαιμονία μεταξύ των ναυτικών», ότι στα γεωγραφικά πλάτη νοτίως της Αφρικής, οι καταιγίδες συχνά συνοδεύονται από ένα πλοίο-φάσμα που λέγεται Ιπτάμενος Ολλανδός. Το πλήρωμά του υποτίθεται πως βρέθηκε ένοχο για φοβερό έγκλημα, καταδικάστηκε σε λοιμό και μέχρι σήμερα διασχίζει την ίδια θάλασσα, περιμένοντας να λήξει η ποινή του.^[2] Mία δεκαετία αργότερα, ο Γουόλτερ Σκοτ διέσωσε μια άλλη εκδοχή: Επρόκειτο για ένα πολύ πλούσιο πλοίο που στοιχειώθηκε από φόνο και πειρατεία, γι' αυτό η εμφάνισή του θεωρείται απ' τους ναυτικούς ως ο χειρότερος από όλους τους οιωνούς.^[3]

Καθώς οι σχετικές λαϊκές αφηγήσεις γίνονταν όλο και πιο δημοφιλείς στις αρχές του 19ου αιώνα, δεν ήταν λίγοι οι συγγραφείς που τις χρησιμοποίησαν ως πρώτη ύλη για τη δική τους μυθοπλασία, προσθέτοντας νέα στοιχεία ή μεταφέροντας τη δράση σε άλλες θάλασσες. Ανάμεσα σε αυτούς είναι οι Σάμιουελ Κόλεριτζ (1798)^[4], Τόμας Μουρ (1806)^[5], Χάινριχ Χάινε (1826 και 1833)^[6], Έντγκαρ Άλλαν Πόε (1833)^[7], Ουάσινγκτον Ίρβινγκ (1855)^[8] και άλλοι. Σε ένα απόσπασμα του Χάινε βασίστηκε ο Ρίχαρντ Βάγκνερ για το λιμπρέτο του οπερατικού Ιπτάμενου Ολλανδού, ο οποίος παρουσιάστηκε το 1843.^[9]

Τέλος, έχει διατυπωθεί η άποψη ότι ο «πραγματικός» Ιπτάμενος Ολλανδός, στον οποίο βασίστηκαν οι πρώτες ιστορίες, ήταν ο Μπέρναρντ Φόκε. Καπετάνιος της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, ο Φόκε ήταν διάσημος για την ταχύτητα των ταξιδιών του, κάνοντας μερικούς συγχρόνους του να πιστεύουν ότι έχει έρθει σε «συμφωνία με το διάβολο». Μέχρι σήμερα, πάντως, δεν έχουν υπάρξει επαρκή τεκμήρια για την ταύτισή του με τις απαρχές του μύθου.

Άλλη μία εκδοχή αναφέρει:

Κατά τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα οι ναυτικοί διηγούνταν ότι κάποτε ένα πλοίο, με κυβερνήτη τον Ολλανδό βαν ντερ Ντέκεν, ταξίδευε γύρω από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Εκεί έπεσε σε μια τρομερή καταιγίδα. Ο καπετάνιος δεν έκανε το παραμικρό προκειμένου να αποφύγει το ακραίο καιρικό φαινόμενο. Παρά τις ικεσίες του τρομοκρατημένου πληρώματος, ο Ντέκεν έδειχνε να έχει τρελαθεί και οδήγησε το πλοίο στην καρδιά της καταιγίδας. Οι ναύτες στασίασαν αλλά ο καπετάνιος πέταξε τον επικεφαλής τους στη θάλασσα. Κρατώντας σφικτά το τιμόνι συνέχισε να περιφρονεί την καταιγίδα, τραγουδώντας και βλαστημώντας τα θεία. Τότε το πλήρωμα κατέφυγε στην προσευχή η οποία δεν άργησε να εισακουστεί. Ένα εκτυφλωτικό φως τύλιξε το πλοίο. Μέσα απ’ αυτό ξεπρόβαλλε η μορφή του Θεού που καταράστηκε τον βλάσφημο πλοίαρχο να περιπλανιέται αιώνια με το πλοίο του, εν μέσω καταιγίδας. Όσα πλοία θα τον συναντούσαν θα είχαν κακή τύχη, επομένως τον απέφευγαν όλοι. Μετά την καταδίκη του Ντέκεν ο Θεός εξαφανίστηκε και μαζί του το πλήρωμα του πλοίου. Από τότε ο Ντέκεν ταξιδεύει αιώνια ολομόναχος στο πηδάλιο του πλοίου σκορπώντας τον θάνατο σε όποιο άτυχο πλοίο βρεθεί στο δρόμο του. Φυσικά, ο εντυπωσιακός αυτός θρύλος έχει την εξήγησή του. Υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις ναυτικών οι οποίοι εγκατέλειψαν το πλοίο τους, πιστεύοντας λανθασμένα ότι αυτό θα βυθιστεί. Πολλά σκάφη παρέμεναν ακυβέρνητα για χρόνια, έρμαια των ανέμων. Προφανώς, η συνάντηση με ένα τέτοιο ταλαιπωρημένο πλοίο προκαλούσε τη φαντασία των ναυτικών.... 

Γιατί όμως ο καταραμένος κυβερνήτης είναι Ολλανδός; Κατά την επικρατέστερη άποψη ο μύθος προέρχεται από τη σκανδιναβική μυθολογία. Πρόκειται για τον «θρύλο του Στόττε». Σύμφωνα με αυτόν, ένας Βίκινγκ έκλεψε ένα πολύτιμο δακτυλίδι από τους θεούς και διέφυγε με το πλοίο του. Αργότερα όμως, βρέθηκε ο σκελετός του τυλιγμένος σε αιώνιες φλόγες πάνω στο κατάρτι ενός μαύρου πλοίου-φαντάσματος. Στα μέσα του 17ου αιώνα οι Ολλανδοί έχουν δημιουργήσει μια θαλασσοκρατορία. Μαχόμενοι εναντίον των πρώην δυναστών τους Ισπανών, επεκτάθηκαν σε μακρινές ηπείρους, δημιούργησαν σημαντικές αποικίες και απέσπασαν από τους Πορτογάλους το μονοπώλιο της εμπορίας μπαχαρικών. Λογικό ήταν λοιπόν ο αρχικός μύθος να «ολλανδοποιηθεί». Όπως ήταν φυσικό ο θρύλος του υβριστή καπετάνιου ενέπνευσε και την τέχνη. Στοιχεία από το μύθο έχει η ταινία, «Οι πειρατές της Καραϊβικής» με τον Τζόνι Ντεπ. Πασίγνωστη είναι η όπερα του Βάγκνερ με τίτλο «Der fliegende Hollander», στην οποία ο καταραμένος πλοίαρχος έχει το δικαίωμα κάθε τέσσερα χρόνια να βγαίνει στην στεριά και να αναζητά την αγάπη μιας γυναίκας, προκειμένου να λυθεί η κατάρα. Ως τότε όμως, ο ντερ Ντέκεν θα τριγυρνά αιωνία στις φουρτουνιασμένες θάλασσες.... 

ΠΗΓΕΣ:

1) http://www.mixanitouxronou.gr/o-thrilos-tou-iptamenou-ollandou-ti-krivete-piso-apo-to-diasimo-naftiko-paramithi/

2) https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%80%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%8C%CF%82

"Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν" ( μέσα από 35 + 1 ρήσεις)

CAUTION: (Before talking) Please, connect the tongue to the brain.

- Άγις, ο γιος του Αρχιδάμου
1) Κάποιος σοφιστής, βλέποντάς τον να κάθεται λιγομίλητος, του λέει: "Ο λόγος είναι το πιο δυνατό πράγμα απ' όλα". Εκείνος του απαντά: "Εσύ επομένως, αν δε μιλάς, δεν αξίζεις τίποτε".

2) Σε κάποιους που επαινούσαν τους Ηλείους, επειδή είναι τόσο δίκαιοι κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, αποκρίνεται: " Τι το σπουδαίο ή θαυμαστό κάνουν, επειδή σε διάστημα πέντε χρόνων, εφαρμόζουν για μία μέρα δικαιοσύνη";

- Αλέξανδρος ο Ευρυκράτεος
3) Όταν τον ρώτησε κάποιος, γιατί δεν συγκεντρώνουν τα χρήματα στο δημόσιο ταμείο, του απάντησε: "Για να μην διαφθείρονται αυτοί που θα γίνουν φύλακές τους".

- Ανδροκλείδας
4) Ο Ανδροκλείδας ο Λάκων, που είχε αναπηρία στο πόδι, κατατάχτηκε στους πολεμιστές. Καθώς ορισμένοι έφερναν αντιρρήσεις και δημιουργούσαν εμπόδια, επειδή ήταν ανάπηρος, είπε: "Μα δε θα χρειαστεί να φύγω, αλλά να μείνω στη θέση μου, για να πολεμήσω τους αντιπάλους".

5) Προς έναν Αθηναίο που αποκαλούσε τους Λακεδαιμόνιους αμαθείς, είπε: "Είμαστε οι μόνοι, λοιπόν, που δεν έχουμε μάθει κάτι κακό από εσάς".  Σε άλλον Αθηναίο που του είπε: "Εμείς, σας διώξαμε επανειλημμένα από τις όχθες του Κηφισού", απάντησε: "Εμείς, πάλι, δε χρειάστηκε ποτέ να σας διώξουμε από τις όχθες του Ευρώτα".

-Αντίοχος
6) Όταν ο Αντίοχος ήταν έφορος και άκουσε ότι ο Φίλιππος ο Β' της Μακεδονίας έδωσε μία αμφισβητούμενη περιοχή στους Μεσσήνιους, ρώτησε αν τους έδωσε και τη δύναμη, ώστε να τη διατηρήσουν.

-Αρχίδαμος, ο γιος του Ζευξιδάμου
7) Βλέποντας το γιο του να μάχεται απερίσκεπτα απέναντι στους εχθρούς του τού είπε: "Ή αύξησε τη δύναμή σου ή μείωσε την τόλμη σου".

-Δημάρατος
8) Όταν τον ρώτησε κάποιος, γιατί στη Σπάρτη θεωρούν άτιμους αυτούς που πετούν την ασπίδα και όχι και αυτούς που τα κράνη και τους θώρακες, απάντησε: "Επειδή αυτά τα φορούν για τον εαυτό τους, ενώ την ασπίδα την κρατούν, για να υπερασπιστούν από κοινού την παράταξη".

9) Όταν ρωτήθηκε σε κάποια συνέλευση, αν μένει σιωπηλός από βλακεία ή επειδή δεν έχει κάτι να πει, απάντησε: "Πάντως, ο βλάκας δε θα μπορούσε να μείνει σιωπηλός".

-Ευδαμίδας, ο γιος του Αρχιδάμου
10) Όταν είδε στην Ακαδημία τον Ξενοκράτη, που ήταν, ήδη, γέρος, να φιλοσοφεί με τους μαθητές του, ρώτησε να μάθει ποιος είναι ο γέροντας. Όταν του αποκρίθηκε κάποιος πως είναι σοφός άνθρωπος που αναζητά την αρετή, σχολίασε: "Και πότε θα τη χρησιμοποιήσει, αν ακόμη την αναζητά";

11) Σε κάποιον Αργείο, που έλεγε ότι οι Λακεδαιμόνιοι γίνονται χειρότεροι έξω από τη χώρα τους, όταν ξεφεύγουν από την επιρροή των νόμων της πατρίδας τους, απάντησε: "Εσείς, ωστόσο, όταν έρχεστε στη Σπάρτη γίνεστε καλύτεροι, όχι χειρότεροι".

-Ζευξίδαμος 
12) Σε κάποιον Αιτωλό που έλεγε ότι για όσους θέλουν να κάνουν ανδραγαθήματα, ο πόλεμος είναι καλύτερος από την ειρήνη, απάντησε: "Όχι, μα τους θεούς, αλλά για τους ανθρώπους αυτούς είναι καλύτερος ο θάνατος από τη ζωή".

-Καλλικρατίδας
13) Ο ναύαρχος Καλλικρατίδας , όταν οι φίλοι του Λυσσάνδρου τού ζήτησαν την άδεια να θανατώσουν κάποιον από τους εχθρούς αιχμαλώτους και να πάρει 50 τάλαντα,  μολονότι είχε μεγάλη ανάγκη από χρήματα, για να πληρώσει τους ναύτες, δεν τους το επέτρεψε. Όταν ο Κλέανδρος, που ήταν σύμβουλος, του είπε: "¨Εγώ, προσωπικά, θα τα έπαιρνα αν ήμουν εσύ", εκείνος του απάντησε: " Το ίδιο και 'γω, αν ήμουν εσύ".

-Λεωνίδας
14) Κάποιος του επισημαίνει: "Οι εχθροί είναι κοντά μας". "Ωραία", απαντά εκείνος, "άρα κι εμείς κοντά τους".

-Λεωτυχίδας
15) Όταν στην εσωτερική πλευρά της πύλης τυλίχτηκε φίδι γύρω από το σύρτη και οι μάντεις αποφάνθηκαν ότι πρόκειται για σημείο και τέρας, είπε: "Όχι, βέβαια, απ' ότι μου φαίνεται, αν ο σύρτης είχε τυλιχτεί γύρω από το φίδι, τούτο θα ήταν πράγματι σημείο και τέρας".

-Λυκούργος
16) Αφού προχώρησε σε αναδασμό της γης και μοίρασε σε όλους τους πολίτες ίσο κλήρο, λέγεται ότι αργότερα, διασχίζοντας, κατά την επιστροφή του απ' έξω, τη χώρα που, μόλις, είχε θεριστεί και βλέποντας τις θημωνιές, ίσες τη μία δίπλα από την άλλη, ευχαριστήθηκε, χαμογέλασε και είπε στους παρευρισκόμενους: "Ολόκληρη η Λακωνία μοιάζει να ανήκει σε πολλά αδέρφια που πρόσφατα τη μοιράστηκαν μεταξύ τους"

17) Όταν τον ρώτησε κάποιος, γιατί θέσπισε να παντρεύονται τα κορίτσια χωρίς προίκα, απάντησε: "Για να μη μείνουν ορισμένες άγαμες λόγω έλλειψης χρημάτων, ούτε οι άνδρες να ενδιαφέρονται γι' αυτές λόγω της περιουσίας, αλλά ο καθένας να κοιτάζει μόνο τη συμπεριφορά και να κάνει την επιλογή του με βάση την αρετή"

18) Όταν κάποιος Αθηναίος ρώτησε, επιδεικτικά, έναν Λακεδαιμόνιο, "Γιατί δεν εγκαθιδρύετε στη Σπάρτη Δημοκρατία, όπως στην Αθήνα, παρά επιμένετε στους Νόμους του Λυκούργου", εκείνος απάντησε: "Εσύ, πρώτα, εφάρμοσε Δημοκρατία μέσα στο σπίτι σου".

-Λύσανδρος
19) Μετά τη νίκη των Λακεδαιμονίων στους Αιγός Ποταμούς και τη λήξη του Πελοποννησιακού Πολέμου, έστειλε μήνυμα νίκης στους εφόρους: "Η Αθήνα έπεσε". Επιστρέφοντας στη Σπάρτη, εκείνοι τον επέπληξαν γι' αυτό, λέγοντας πως το "έπεσε" αρκούσε. "Η Αθήνα" θεωρήθηκε πλεονασμός.

-Ναμέρτης
20) Κάποιος τον μακάριζε, επειδή είχε πολλούς φίλους. Όταν τον ρώτησε, αν υπάρχει κανένας τρόπος, να δοκιμάσει κάποιος πόσους φίλους έχει, εκείνος του απάντησε: "Η ατυχία".

-Παυσανίας, ο γιος του Κλεομβρότου
21) Καθώς ορισμένοι θαύμαζαν στα λάφυρα που προέρχονταν από τους εχθρούς την πολυτέλεια, είπε: "Θα ήταν καλύτερο γι' αυτούς να είναι οι ίδιοι άνθρωποι αξίας, παρά να έχουν στην κατοχή τους πράγματα μεγάλης αξίας".

-Πεδάριτος
22) Όταν δεν συμπεριλήφθηκε μεταξύ των τριακοσίων, που θεωρούνταν στην πόλη το πρώτο και πιο υψηλό αξίωμα, έφυγε χαρούμενος και χαμογελαστός. Όταν οι έφοροι τον ρώτησαν, γιατί γελά, απάντησε: "Επειδή χαίρομαι για την πόλη μου, που έχει τριακόσιους πολίτες καλύτερους από εμένα".

-Πολύδωρος
23) Σε κάποιον που απειλούσε συνεχώς τους εχθρούς του, είπε: "Δεν καταλαβαίνεις ότι σπαταλάς το καλύτερο μέρος της εκδίκησής σου";

-Πολυκρατίδας
24) Όταν στάλθηκε ως πρεσβευτής, μαζί με άλλους, προς τους Πέρσες, εκείνοι τους ρώτησαν αν έχουν έρθει ιδιωτικά ή στάλθηκαν από την πόλη. Απάντησε: "Αν πετύχουμε, από την πόλη. Αν αποτύχουμε, ιδιωτικά".

-Χάριλλος
25) Όταν ένας είλωτας συμπεριφέρθηκε με περισσότερο θράσος από όσο του επιτρεπόταν, του είπε: "Αν δεν ήμουν εξοργισμένος, θα σε σκότωνα".

-Αγησίλαος
26) Όταν άκουγε κάποιους να εκφράζουν κατηγορίες ή επαίνους για άλλους, θεωρούσε πως έπρεπε, πρώτα, να ερευνήσει το ποιόν και τον τρόπο ζωής αυτών που μιλούσαν.

27) Όταν ήταν, ακόμη, παιδί και τελούνταν αθλοπαιδία, ο αρχηγός του χορού τον έβαλε σε θέση ασήμαντη, αυτός υπάκουσε, μολονότι είχε, ήδη, οριστεί να γίνει βασιλιάς και είπε: "Πολύ καλά! Θα αποδείξω ότι δεν είναι οι θέσεις που δίνουν αξία στους ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι που αναδεικνύουν τις θέσεις".

28) Όταν είδε ένα παιδάκι να τραβάει ένα ποντίκι από την τρύπα του κι έπειτα αυτό να γυρίζει και να δαγκώνει το χέρι που το κρατούσε και να φεύγει, είπε στους παρευρισκόμενους: "Όταν το πιο μικρό ζώο αμύνεται έτσι απέναντι σε όσους το αδικούν, τι νομίζετε ότι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι";

29) Όταν ένας ξένος τον ρώτησε, γιατί η Σπάρτη παρέμενε η μοναδική ανοχύρωτη πόλη, είπε: "Γιατί η πόλη δεν πρέπει να είναι οχυρωμένη με πέτρες και ξύλα, αλλά με τις αρετές αυτών που την κατοικούν".

-Ανωνύμων Λακεδαιμονίων
30) Σε ρήτορα που τραβούσε σε μάκρος το λόγο του και ζητούσε τις απαντήσεις, για να τις διαβιβάσει στους συμπολίτες του, είπαν: "Διαβίβασέ τους, πως εσύ με δυσκολία σταμάτησες κι εμείς με δυσκολία σε ακούγαμε". Σε μία άλλη στιγμή, έδιωξαν από την πόλη κάποιον ρήτορα, που είπε, κομπάζοντας, πως μπορεί να μιλά ολόκληρη τη μέρα για το οποιοδήποτε θέμα. Του είπαν πως ο καλός ομιλητής πρέπει να εναρμονίζει το μέγεθος του λόγου του ανάλογα με την αξία των θεμάτων.

31) Κάποιος βλέποντας, σε έναν πίνακα, Αθηναίους να σφαγιάζουν Σπαρτιάτες, είπε: "Ανδρείοι είναι οι Αθηναίοι", για να του απαντήσει ένας Λακεδαιμόνιος που βρισκόταν δίπλα, "Στον πίνακα".

32) Κάποιος που τιμωρούνταν, έλεγε; "Αμάρτησα, χωρίς να το θέλω". Κάποιος του απάντησε: 'Δέξου, λοιπόν, χωρίς να το θέλεις και την τιμωρία".

33) Όταν κάποιος Μεταποντίνος κατηγορήθηκε για δειλία από κάποιο Σπαρτιάτη, είπε: "Ωστόσο, δεν έχουμε και λίγα εδάφη άλλων κρατών". Εκείνος του απάντησε: "Δηλαδή, εκτός από δειλοί, είστε και άδικοι".

34) Κάποιος επισκέπτης στη Σπάρτη, είπε σε έναν πολίτη: "Δε νομίζω ότι μπορείς να καθίσεις στο ένα πόδι τόση ώρα, όση εγώ". Εκείνος του απάντησε: "Όχι βέβαια, από τις χήνες, όμως, δεν υπάρχει μία που να μην μπορεί". Σε άλλη περίσταση, καλούν έναν Σπαρτιάτη, επίμονα, να ακούσει κάποιον που μιμείται, τέλεια, το αηδόνι. Εκείνος απαντά: "Έχω ακούσει, πολλές φορές, το ίδιο το αηδόνι να τραγουδά".

35) Μετά τη μάχη της Χαιρώνειας, ο Φίλιππος ο Β', στέλνει τελεσίγραφο στη Σπάρτη: "Αν εισβάλλω στη Λακωνία, θα ισοπεδώσω τη Σπάρτη και θα γίνετε δούλοι για πάντα". Οι Σπαρτιάτες του έστειλαν μονολεκτική απάντηση: "Αν". Ο Φίλιππος, τελικά, δεν εισέβαλε ποτέ στη Σπάρτη.

**) Κάποιος ξένος ρωτάει έναν Σπαρτιάτη, "Τι ξέρεις να κάνεις"; Εκείνος απαντά: "Να είμαι ελεύθερος, να μην υποτάσσομαι σε άλλους".

ΠΗΓΕΣ:
1) Ηθικά (τόμος 6), Πλούταρχος

Οι "Μάγισσες της Νύχτας" σκορπούν τον τρόμο στη Wehrmacht, στο Ανατολικό Μέτωπο.

Μάγισσες της νύχτας (στα γερμανικά "Nachthexen") ήταν μια ομάδα από επίλεκτες σοβιετικές πιλότους, που έδρασαν κατά τη διάρκεια του Β' Π.Π.

Η Σοβιετική ένωση υπήρξε το πρώτο κράτος στον κόσμο που επέτρεψε σε γυναίκες να κυβερνήσουν μαχητικά αεροσκάφη. Με εντολή του ίδιου του Ιωσήφ Στάλιν στα 1942, δημιουργήθηκε το 588ο Σύνταγμα Νυχτερινών Βομβαρδισμών, αποτελούμενο από τρία σμήνη με περίπου 25 εκλεκτές νεαρές πιλότους, ηλικίας από 20-30 ετών. Επικεφαλής τέθηκε η ικανότερη από αυτές Μαρίνα Ράσκοβα. Οι περισσότερες είχαν σαν κίνητρο την εκδίκηση για το θάνατο συγγενικών τους προσώπων, αλλά και την επιθυμία να πολεμήσουν κατά των γερμανών εισβολέων.

Σαν αποστολή τους, είχαν να διεισδύουν, πετώντας σε πολύ χαμηλό ύψος, στις εχθρικές γραμμές και να βομβαρδίζουν με ακρίβεια στρατιωτικούς στόχους. Σαν βομβαρδιστικά χρησιμοποιήθηκαν τριάντα διπλάνα τύπου Polikarkov Po-2, τα οποία ήταν κατασκευασμένα για εκπαιδευτικούς σκοπούς ή για γεωργική χρήση, ήταν ελαφριά, με ξύλινα μέρη και επένδυση από υφάσματα κόντρα-πλακέ, κάτι που τα καθιστούσε πολύ αθόρυβα. Επίσης, δεν διέθεταν ραντάρ, ούτε αλεξίπτωτα. Η μέγιστη ταχύτητα που μπορούσαν να αναπτύξουν αυτά τα σκάφη ήταν μόλις 150 χλμ. την ώρα, γεγονός που τους έδινε τη δυνατότητα να αποφεύγουν εύκολα τις μεγάλες μανούβρες που αναγκάζονταν να κάνουν τα καταδιωκτικά της Λουφτβάφε.

Στα τέσσερα χρόνια της δράσης τους (1942-1945) οι "μάγισσες" πραγματοποίησαν περισσότερες από 30.000 αποστολές, ρίχνοντας 23.000 τόνους βομβών. Η πρώτη επίθεσή τους καταγράφηκε στις 8 Ιουνίου του 1942, εναντίον γερμανικής μεραρχίας. Από το 1943 και μετά η φήμη τους εξαπλώθηκε ραγδαία, με αποτέλεσμα να καταστούν ιδιαίτερα επικίνδυνες για τους ναζί. Για το λόγο αυτό, όποιος γερμανός αεροπόρος κατόρθωνε να καταρρίψει έστω μια από αυτές, τιμούνταν με την απονομή του "Σιδηρού Σταυρού".

Η τελευταία "μάγισσα της νύχτας" Ναντέζντα Πόποβα απεβίωσε στις 8 Ιουλίου 2013, σε ηλικία 91 ετών. Είχε λάβει μέρος σε συνολικά 852 αποστολές και όπως η ίδια δήλωσε σε συνέντευξή της το 2010 μερικές φορές συμμετείχε σε οκτώ ή και περισσότερες ρίψεις βομβών την ίδια νύχτα.

Στην αρχή, οι άντρες συνάδελφοι τους τις γελοιοποίησαν, αλλά όταν στην πρώτη τους επίθεση κατέστρεψαν το διοικητήριο μιας γερμανικής μεραρχίας κατάλαβαν πόσο παράτολμες και αποφασισμένες ήταν και πόσο σπουδαία ήταν η συμβολή τους σ’ αυτόν τον αγώνα.

Αποστολή τους ήταν να αιφνιδιάζουν, ερχόμενες από το πουθενά, και να χτυπούν αμείλικτα τον εχθρό μέσα στο σκοτάδι. Μπόρεσαν και έσπειραν την ψυχολογική τρομοκρατία στους Γερμανούς, οι οποίοι πίστευαν πως διέθεταν υπερφυσικές δυνάμεις και πως έπαιρναν κάποια χημική ουσία που τις έκανε να μπορούν να δουν στην ολοσκότεινη νύχτα. Για το λόγο αυτό αλλά και για την παράτολμη δράση τους τις ονόμασαν «Ναχτχέξεν», δηλαδή «Μάγισσες της Νύχτας».

Χωρίς ασύρματο, χωρίς αλεξίπτωτο και με ανοιχτό πιλοτήριο, έκαναν ως και 18 επιθέσεις κάθε βράδυ. Κατάφεραν ως το τέλος του πολέμου να ρίξουν βόμβες 3 χιλιάδων τόνων και κάθε μια «Μάγισσα» να μετράει περίπου χίλιες αεροπορικές αποστολές. Υπήρξαν φορές που ενώ οι άντρες συνάδελφοί τους ήταν στο έδαφος λόγω ομίχλης αυτές συνέχιζαν ακάθεκτες τους νυχτερινούς βομβαρδισμούς.

Οι Σοβιετικοί τις αποκαλούσαν «γεράκια του Στάλιν», και παρόλο που ένα τραγούδι λέει ότι ο Στάλιν είχε στρατιώτες, τανκς και αεροπλάνα από σίδηρο, τα αεροσκάφη των «μαγισσών», αρχικά, ήταν ξύλινες κατασκευές καλυμμένες με ύφασμα!

Τα αεροπλάνα με τα οποία πετούσαν οι παράτολμες γυναίκες, είχαν κατασκευαστεί για γεωργικούς σκοπούς (για ψεκασμούς κλπ.). Ήταν πολύ αργά αλλά εξαιρετικά ευέλικτα. Αυτές τα πιλόταραν χαμηλά πάνω από το έδαφος, προσέγγιζαν τον εχθρό, απελευθέρωναν τις βόμβες και με εξαιρετικούς ελιγμούς χανόντουσαν μακριά. Όταν γίνονταν αντιληπτά από τους Γερμανούς ήταν πια πολύ αργά. Τα αεροσκάφη αυτά οι Γερμανοί τα ονόμασαν «ραπτομηχανές» γιατί οι κινητήρες τους έκαναν ένα χαρακτηριστικό ήχο που έμοιαζε με αυτόν της ραπτομηχανής

Αναλυτική περιγραφή της ιστορίας των "Μαγισσών της Νύχτας", στο σύνδεσμο που ακολουθεί:

http://www.militaryhistory.gr/articles/view/219/1

ΠΗΓΕΣ:

1)https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%BD%CF%8D%CF%87%CF%84%CE%B1%CF%82

2)http://www.taxidistirosia.com/oi-magises-tis-nuxtas/

Τα τελευταία λόγια 20+1 διάσημων προσωπικοτήτων

1) "Go on, get out. Last words are for fools who haven't said enough" (Εμπρός, φύγετε. Τα τελευταία λόγια είναι για τους ανόητους που δεν έχουν πει, ήδη, αρκετά.) Κarl Marx

2) " Είτε η ταπετσαρία ξεθωριάζει, είτε εγώ" Oscar Wilde.

3) "I' m bored with it all" (Βαρέθηκα μ' όλο αυτό), αποστομωτικός, μέχρι τέλους, ο Winston Churchill.

4) "At fifty, everyone has the face he deserves" (Στα πενήντα, ο καθένας έχει το πρόσωπο που του αξίζει) George Orwell

5) "One never knows the ending. One has to die to know exactly what happens after death, although Catholics have their hopes" (Ποτέ κανείς δεν ξέρει το τέλος. Κάποιος θα πρέπει να πεθάνει, για να μάθει ακριβώς τι συμβαίνει μετά το θάνατο, αν και οι Καθολικοί έχουν ελπίδες) Alfred Hitchcock

6) "I do not believe in my death" (Δεν πιστεύω στο θάνατό μου) Salvador Dali

7) "I hope i haven't bored you" (Ελπίζω να μην σας έκανα να βαρεθείτε) Elvis Presley

8) "Δε θα μου άρεσε καθόλου να πεθάνω δύο φορές, είναι πολύ βαρετό" Richard Feynman

9) "Μη μου τους κύκλους τάραττε" Αρχιμήδης

10) "Γαλλία, στρατός, Ιωσηφίνα" Ναπολέων Βοναπάρτης

11) "Βρήκα μία Ρώμη από χώμα και σας την αφήνω από μάρμαρο" Οκταβιανός Αύγουστος

12) "Τα λεφτά δεν αγοράζουν τη ζωή" Bob Marley

13) "Προσέβαλα το Θεό και την ανθρωπότητα, επειδή η δουλειά μου δεν έφτασε την ποιότητα που θα έπρεπε" Leonardo da Vinci

14) "Δε θα με βρείτε ζωντανό το ξημέρωμα" Νοστράδαμος

15) "Στον Παράδεισο θα ακούω" Μπετόβεν

16) "Έλα τώρα, καλέ μου άνθρωπε, δεν είναι ώρα να κάνουμε εχθρούς" Βολταίρος, σε απάντηση στον ιερέα που του ζήτησε να αποκηρύξει το σατανά, λίγο πριν πεθάνει.

17) "Ας καθησυχάσουμε τους Ρωμαίους, που κουράστηκαν να περιμένουν το θάνατο ενός ηλικιωμένου. Αννίβας

18) "Ήρθατε να με σκοτώσετε. Ρίξε, δειλέ, έναν άντρα θα σκοτώσεις μόνο" Ερνέστο Τσε Γκεβάρα

19) "Έχω στα χείλη μου τη γεύση του θανάτου. Νιώθω κάτι που δεν είναι του κόσμου τούτου" Μότσαρτ

20) "Ώρα, λοιπόν, να φεύγουμε. Εσείς, για να ζήσετε και εγώ, για να πεθάνω. Ποιος από εμάς πηγαίνει σε καλύτερο δρόμο, δεν το γνωρίζει κανείς, παρά μόνο ο Θεός" Σωκράτης (Απολογία)

**) "Ένα τελευταίο ποτό, παρακαλώ" Jack Daniels

Τα 13 λεπτά που ΔΕΝ άλλαξαν την Ιστορία...

Η 8η Νοεμβρίου του 1939 θεωρείται ημερομηνία – ορόσημο στη σύγχρονη γερμανική Ιστορία.

Την ημέρα εκείνη, το 1918, ανακηρύχθηκε η πρώτη Γερμανική Δημοκρατία (Δημοκρατία της Βαϊμάρης), το 1923 ο Αδόλφος Χίτλερ και οι ναζί αποπειράθηκαν να καθαιρέσουν τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης οργανώνοντας πραξικόπημα στο Μόναχο, το 1938 οι Εβραίοι της χώρας δέχθηκαν μαζικό πανεθνικό πογκρόμ από το ναζιστικό καθεστώς στη διάρκεια της «Νύχτας των Κρυστάλλων», το 1989 «έπεσε» το Τείχος του Βερολίνου.

Ήταν όμως η 8η Νοεμβρίου του 1939 όταν η τύχη της ανθρωπότητας «παίχτηκε» σε μόλις δεκατρία λεπτά. Δεκατρία λεπτά που θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει την παγκόσμια Ιστορία, τον 20ό αιώνα…

Τον Νοέμβριο του 1939 η Ευρώπη ζούσε ήδη το προοίμιο ενός δεύτερου πολέμου σε διάστημα 25 ετών.

Την 1η Σεπτεμβρίου η ναζιστική Γερμανία είχε επιτεθεί, αιφνιδιαστικά, στην Πολωνία και πολύ σύντομα κατέλαβε τη μισή έκτασή της, εγκαθιστώντας εκεί το Γενικό Κυβερνείο («ημιαυτόνομη» περιοχή, όπου βρισκόταν η πολιτική και η στρατιωτική διοίκηση των ναζί στα κατακτημένα εδάφη).

Στις 17 Σεπτεμβρίου στην Πολωνία εισέβαλε, από την ανατολική πλευρά, και η Σοβιετική Ένωση, καταλαμβάνοντας σε λίγες ημέρες το υπόλοιπο τμήμα της. Οι εξελίξεις αυτές ήρθαν ως αποτέλεσμα ενός μυστικού πρωτοκόλλου που είχε προσαρτηθεί στο «Σύμφωνο μη επίθεσης» το οποίο είχε υπογραφεί μεταξύ των δύο κρατών, στις 23 Αυγούστου 1939 στη Μόσχα, από τον Γερμανό υπουργό Εξωτερικών Γιόαχιμ φον Ρίμπεντροπ και τον Σοβιετικό ομόλογό του, Βιάτσεσλαφ Μολότοφ.

Μερικές ημέρες μετά η Γαλλία και η Αγγλία –που είχαν εγγυηθεί την ακεραιότητα της Πολωνίας– αναγκάστηκαν να κηρύξουν τον πόλεμο κατά της Γερμανίας (κάτι που η ίδια επιθυμούσε, στο πλαίσιο της ευρύτερης γεωπολιτικής της στρατηγικής), παρά το γεγονός ότι το προηγούμενο διάστημα εφήρμοζαν πολιτική «κατευνασμού» απέναντι στις επιδιώξεις του Γ΄ Ράιχ.

Εντούτοις, δεν κινητοποίησαν πλήρως τις στρατιωτικές δυνάμεις τους, για να ακολουθήσει μια περίοδος, γνωστή ως «Γελοίος Πόλεμος», κατά την οποία οι εμπόλεμοι δεν είχαν εμπλακεί σε ευρεία σύρραξη.

Εκείνη ακριβώς την περίοδο ένας 36χρονος Γερμανός ξυλουργός, ο Γκέοργκ Έλσερ, ένιωσε ότι έπρεπε με κάθε τρόπο να σώσει τον κόσμο από την επερχόμενη καταστροφή. Και αποφάσισε να αναμετρηθεί με τον πανίσχυρο Φύρερ, Αδόλφο Χίτλερ…

Στις 8 Νοεμβρίου 1939, ο Αδόλφος Χίτλερ θα εκφωνούσε λόγο στη Μπυραρία του Μονάχου, για να τιμήσει την 16η επέτειο του πραξικοπήματος του. Ο 36χρονος ξυλουργός και ηλεκτρολόγος Γκέορκ Ελσερ, αντιναζιστής και μέλος της οργάνωσης «Λέσχη Μαχητών Κόκκινου Μετώπου», θεώρησε την εκδήλωση ως μοναδική ευκαιρία προκειμένου να οργανώσει μια βομβιστική απόπειρα εναντίον του Χίτλερ. Ο Έλσερ ήταν κομμουνιστής που αντιστάθηκε στη ναζιστική επέλαση, αρνούμενος να συμμορφωθεί με τους ασφυκτικούς κανόνες του ναζιστικού καθεστώτος. Παρά τα αυξημένα μέτρα ασφαλείας ο Έλσερ κατόρθωσε να παρεισφρήσει στην Μπυραρία αρκετές ημέρες νωρίτερα. Παρατήρησε πως ακριβώς πίσω από το βήμα του ομιλητή υπήρχε μια κολώνα επενδεδυμένη με ξύλο. Μεταξύ της επένδυσης και της κολώνας υπήρχε ένα σχετικά μεγάλο κενό. Εκεί τοποθέτησε μια αυτοσχέδια ωρολογιακή βόμβα. Ο Χίτλερ μετέβη αεροπορικώς στο Μόναχο. Λόγω κακών καιρικών συνθηκών όμως, είχε κανονιστεί να επιστρέψει στο Βερολίνο με τρένο, το οποίο θα αναχωρούσε στις 21.31. Αυτό σήμαινε πως ο Γερμανός δικτάτορας έπρεπε να αναχωρήσει από τη Μπυραρία το αργότερο στις 21.10. Ο Ελσερ ωστόσο γνώριζε ότι σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις η ομιλία διαρκούσε από τις 20.30 έως τις 21.30. Ρύθμισε λοιπόν τη βόμβα να εκραγεί λίγα λεπτά πριν από το τέλος της.... 

Ο απρόβλεπτος Χίτλερ όμως, έφτασε στο χώρο λίγο πριν τις 20.00 και άρχισε αμέσως τον λόγο του. Τελείωσε στις 21.07 και αμέσως αναχώρησε για τον σιδηροδρομικό σταθμό. Δέκα λεπτά μετά την αποχώρησή του, η βόμβα εξερράγει σκοτώνοντας οκτώ ανθρώπους και τραυματίζοντας 63. Ο επίδοξος βομβιστής συνελήφθη την ίδια ημέρα στα γερμανοελβετικά σύνορα. Επάνω του βρέθηκαν ένα σεβαστό χρηματικό ποσό, η κάρτα μέλους της οργάνωσής του, ένα σχεδιάγραμμα του εσωτερικού χώρου της Μπυραρίας, καθώς και σκαριφήματα της συνδεσμολογίας της βόμβας. Ο συλληφθείς ομολόγησε τα πάντα. Το κίνητρο για την πράξη του ήταν η πεποίθηση πως ο Χίτλερ οδηγούσε τη Γερμανία στον πόλεμο και την καταστροφή. Ο Ελσερ σε αναπαράστασή του, έδειξε πως συναρμολόγησε τη βόμβα, ενώ η Γκεστάπο τον κινηματογραφούσε. Το φιλμ εστάλη στον Χίτλερ. Ο τελευταίος όμως αρνήθηκε να το δει πεπεισμένος πως ο Ελσερ δεν είχε δράσει μόνος του, αλλά με τη βοήθεια των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. Από το σημείο αυτό αρχίζουν μερικά πολύ περίεργα γεγονότα. Ενώ θα περίμενε κανείς την άμεση καταδίκη του Ελσερ σε θάνατο, αυτός μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκεί παρέμεινε σε ειδική πτέρυγα. Η μεταχείριση του μάλιστα από τους φρουρούς των SS χαρακτηριζόταν ως ευνοϊκή. Δεν πέρασε καν από δίκη, ώστε να αποκαλύψει δημόσια αν έδρασε μόνος του ή κατ’ εντολή άλλων και ειδικά των Βρετανών. Καιρό αργότερα αποκάλυψε σε έναν συγκρατούμενό του πως στην πραγματικότητα, είχε στρατολογηθεί από τον διοικητή του στρατοπέδου του Ζάχσενχάουζεν, στο οποίο κρατείτο πριν, για μια ειδική αποστολή! Σύμφωνα πάντα με τον ίδιο, ο Χάιντριχ Χίμλερ, αρχηγός των SS του ανέθεσε την κατασκευή και τοποθέτηση της βόμβας στην Μπυραρία. Του ζήτησε η βόμβα να εκραγεί μετά την αποχώρηση του Χίτλερ. Σε αντάλλαγμα θα του έδινε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και θα εξασφάλιζε την διαφυγή του στην Ελβετία. Όλα πήγαν κατ’ ευχήν μέχρι που ένας συνοριακός υπάλληλος, ο οποίος προφανώς δεν είχε ενημερωθεί, συνέλαβε τον Ελσερ.... 

Απορίες, βέβαια, προκαλεί η απρονοησία του Ελσερ να μην ξεφορτωθεί τα ενοχοποιητικά στοιχεία, όπως τα σκαριφήματα και την κάρτα μέλους της οργάνωσης. Τον Απρίλιο του 1945, έξι χρόνια μετά την απόπειρα, ο Ελσερ δολοφονήθηκε από τους φρουρούς του, κατά τη διάρκεια μιας συμμαχικής αεροπορικής επιδρομής. Το πτώμα του τοποθετήθηκε σε ένα κατεστραμμένο οίκημα, ώστε να θεωρηθεί πως σκοτώθηκε κατά το βομβαρδισμό. Ο Χίμλερ, ο τελευταίος που θα μπορούσε να ρίξει φως στην υπόθεση, αυτοκτόνησε λίγο αργότερα. Άραγε η βόμβα είχε τοποθετηθεί κατ’ εντολή του; Είχε δημιουργήσει αυτή την προβοκάτσια προκειμένου να εξαπολύσει κύμα διώξεων κατά των αντιφρονούντων του καθεστώτος; Ο Χίτλερ γνώριζε αυτή τη σκευωρία; Και αν ναι, δέχθηκε να θέσει τον εαυτό του σε κίνδυνο; ‘Ολες οι υποθέσεις είναι συζητήσιμες, καθώς οι Ναζί έκαναν συχνά προβοκάτσιες, ακόμη και ανάμεσα στα στελέχη τους. Μήπως ο Χίμλερ είχε κατά νου να δολοφονήσει τον Χίτλερ και να αναδειχθεί ο ίδιος σε ηγέτη της Γερμανίας; Και αν ναι, γιατί επέλεξε τη στιγμή που η δημοτικότητα του Γερμανού δικτάτορα βρισκόταν στο ζενίθ, δύο μήνες μόλις μετά την κατάκτηση της Πολωνίας; Το σχεδόν βέβαιο, πάντως, είναι πως δεν θα μάθουμε ποτέ τα πραγματικά κίνητρα και αυτής της απόπειρας δολοφονίας, από την οποία ο Φύρερ βγήκε αλώβητος.... 

Η ταινία, που πραγματεύεται τη βιογραφία του Elser και την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας κατά του Χίτλερ.

ΠΗΓΕΣ:

1)http://www.istoria.gr/index.php?mod=articles&action=disArcArt&issue=89&id=1068
2)http://www.mixanitouxronou.gr/i-apopira-dolofonias-tou-chitler-apo-ena-germano-kommounisti-o-epidoxos-ektelestis-ischiristike-oti-ektelouse-entoles-tou-chilmer-ton-ss/

"Καπετάν-Μιχάλης" Ν.Καζαντζάκης

"Τρομάζεις, όταν ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλάβεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου, τρομάζεις, γιατί, από τη στιγμή που θα καταλάβεις πως υπάρχει η δύναμη αυτή, δεν μπορείς πια να βρεις πια δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άναντρες πράξεις σου, για τη ζωή σου τη χαμένη, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους, ξέρεις πια πως εσύ, όχι η τύχη, όχι η μοίρα, μήτε οι άνθρωποι γύρα σου, εσύ μονάχα έχεις, ό,τι κι αν κάμεις, ό,τι κι αν γίνεις, ακέραιη την ευθύνη. Και ντρέπεσαι τότε να γελάς, ντρέπεσαι να περιγελάς, αν μία φλεγόμενη ψυχή ζητά το αδύνατο. Καλά πια καταλαβαίνεις, πως αυτή 'ναι η αξία του ανθρώπου: να ζητά και να ξέρει πως ζητά το αδύνατο και να 'ναι σίγουρος πως θα το φτάσει, γιατί ξέρει πως αν δεν λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του κι εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θάμα, που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε θα μπορούσε να το μαντέψει: το αδύνατο γίνεται δυνατό..."

"Πότε έγινε κάτι μεγάλο στον κόσμο με σιγουριά; Πότε η φρονιμάδα ξεσήκωσε τους ανθρώπους να παρατήσουν τα σπίτια τους και το χουζούρι τους και να πιάσουν τα βουνά, για να ζητούν ελευθερία; Αυτό θα πει παλικαριά, να ξεκινάς και να μην είσαι σίγουρος..."

10 φράσεις στα λατινικά και η σημασία τους

1) CASTIGAT RIDENDO MORES: κυριολεκτική ερμηνεία "το γέλιο διορθώνει τα ήθη". Φράση που αποδίδεται στον ποιητή Jean de Santeul (1630-1697) ή, κατ' άλλους, στο Μολιέρο (Jean-Baptiste Poquelin, 1622-1673) και συνοψίζει την ουσία της σάτιρας. Με τη διακωμώδηση και το καυστικό χιούμορ διορθώνονται τα κακώς κείμενα. Ο καλύτερος τρόπος, για να αλλάξει κανείς τα πράγματα είναι να δείξει πόσο παράλογα είναι, σατιρίζοντάς τα.

2) CORVUS OCULUM CORVI NON ERUIT: "κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει". Μία φράση που χρησιμοποιείται, κυρίως, για πολιτικούς που αλληλοκαλύπτουν μεταξύ τους σκάνδαλα και ατασθαλίες, επικαλούμενοι τη διαφάνεια και τη νομιμοφροσύνη. Σε ελεύθερη απόδοση "μεταξύ κατεργαρέων, ειλικρίνεια".

3) FELIX CULPA: "ευτυχές λάθος", προέρχεται από τα γραπτά του Αγ. Αυγουστίνου και αναφέρεται στο προπατορικό αμάρτημα. Χρησιμοποιείται για για σφάλματα ή δυσμενείς καταστάσεις, οι οποίες παρά τη διαφαινόμενη άσχημη εξέλιξή τους καταλήγουν, παραδόξως, σε επωφελή αποτελέσματα ή αλλιώς "ουδέν κακόν, αμιγές καλού".

4) HIC MANEBIMUS OPTIME: "εδώ θα μείνουμε, υπέροχα". 390 π.Χ. και γαλατικά φύλα εισβάλλουν στην Ιταλία, απειλώντας, ευθέως, την ίδια τη Ρώμη. Στην πόλη επικρατεί πλήρης πανικός και η Σύγκλητος συζητά το ενδεχόμενο εκκένωσης και αναζήτησης ασφαλούς καταφυγίου στις γειτονικές, σύμμαχες περιοχές. Τότε, ο Marcus Furius Camillus, με στωικότητα απευθύνεται στους συγκλητικούς με την παραπάνω φράση, η οποία χρησιμοποιείται για καταστάσεις, στις οποίες κάποιος είναι αποφασισμένος να μην εγκαταλείψει τη θέση/ιδέες του και να φυγομαχήσει, παρ' όλο που τα δεδομένα είναι συντριπτικά σε βάρος του.

5) HOMO SUM HUMANI A ME NIHIL ALIENUM PUTO: "είμαι άνθρωπος, οπότε τίποτε το ανθρώπινο δε μου φαίνεται παράξενο". Στο έργο, του Ρωμαίου δραματουργού Publius Terentius Afer (Terence), "Εαυτόν τιμωρούμενος" αναφέρεται η παραπάνω φράση και χρησιμοποιείται, για να δηλώσει το σεβασμό σε κάθε τι διαφορετικό από αυτό που θεωρείται κυρίαρχη τάση.

6) IGNOTUM PER IGNOTIUS: " το πιο άγνωστο από το άγνωστο". Παρομοίως και το obscurum per obscurius. Αναφέρεται σε μία απάντηση, που αντί να διαφωτίσει την ερώτηση/απορία, δημιουργεί περισσότερη σύγχυση. Π.χ. "Τι σημαίνει το ignotum per ignotius?", "Ό,τι και το obscurum per obscurius". Ακόμη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ένα επιχείρημα, που αντί να συνεισφέρει στην οικονομία της συζήτησης, την ασαφοποιεί, προβαίνοντας σε λογικό σφάλμα.

Προφανώς, η χρήση της φωτογραφίας δεν έχει καμία σεξιστική πρόθεση, αλλά καθαρά χιουμοριστική/σατιρική. Για να προλάβουμε τους εμπαθείς και παρεξηγήσιμους.

7) PANEM ET CIRCENSES: "άρτον και θεάματα". Ανασύρεται από τα "Σατιρικά" του Ρωμαίου ποιητή Juvenal ( 1-2ος αιώνας μ.Χ.).  Έχει διττή σημασία, αναφέρεται αφ' ενός στον πλήρη ευτελισμό της εξουσίας, που, με αντιπερισπασμούς, εξαγοράζει την κοινωνική γαλήνη, αλλά και στην πλήρη ηθική κατάπτωση του λαού, που αρκείται σε ασήμαντες και επουσιώδεις απολαβές.
Οι Καταστασιακοί και ο Γκυ Ντεμπόρ στην "Κοινωνία του Θεάματος" κατακεραυνώνουν αυτόν τον εκμαυλισμό.

8) VOX NIHILI: (η φωνή του τίποτε). Ουδεμία σχέση με το sound of silence, κύριοι Simon και Garfunkel. Χρησιμοποιείται, για να χαρακτηρίσει μία αβελτηρία, μία
ανοησία, μία δήλωση κενού περιεχομένου. Ακόμη, για την εσφαλμένη διόρθωση και υποκατάσταση μιας λέξης από έναν κορρέκτορα. T9, ακούς;

9) DISCE QUACI SEMPER VICTURUS, VIVE QUACI CRAS MORITURUS: Μάθε σαν να πρόκειται να ζήσεις για πάντα, ζήσε σαν να πρόκειται να πεθάνεις αύριο.

10) IGNIS AURUM PROBAT, MISERIA FORTES VIROS: "η φωτιά δοκιμάζει το χρυσάφι, η δυστυχία τους γενναίους". Αποτελεί και το σλόγκαν της "Κοινότητας του Προμηθέα"