Χρονική Περίοδος: Ά Πόλεμος για την Ανεξαρτησία της Σκωτίας, 1296-1328 μ.Χ.
Πρόκειται για έναν ευρέως διαδεδομένο θρύλο στη "σκότια Χώρα". Το 1305 εκτελείται στο Λονδίνο ο φυσικός ηγέτης της εξεγερμένης λαϊκής μάζας της σκωτσέζικης υπαίθρου και των υψιπέδων, που απαρτίζονταν κυρίως από Χαϊλάντερς, ο William Wallace. Το διαμελισμένο του κορμί εκτίθεται σε κοινή θέα σε Newcastle, Berwick, Stirling και Perth προς "γνώση και συμμόρφωση". Η στάση των Σκωτσέζων ευγενών μέχρι αυτό το σημείο, χαρακτηρίζεται από παλινωδίες μεταξύ της στήριξης της εξέγερσης των ομοεθνών τους και της υποταγής στο Αγγλικό Στέμμα. Από τη μία δε θέλουν να απολέσουν το όποιο λαϊκό έρεισμα διαθέτει ο καθένας, με σκοπό να το χρησιμοποιήσουν κατάλληλα για τη διεκδίκηση του σκωτσέζικου θρόνου και από την άλλη θέλουν να εξασφαλίσουν τις αξιοσημείωτες περιουσίες τους, ιδίως αυτές που βρίσκονται σε αγγλικό έδαφος, από αγγλική υφαρπαγή. Ένας από αυτούς τους 13 διεκδικητές της ανάρρησης στο θρόνο της Σκωτίας είναι και ο Robert the Bruce. Γόνος πολύ ισχυρής φατρίας (clan), που κυριαρχεί στα νοτιοδυτικά της χώρας, με τον παππού του να υπήρξε κάτοχος του θρόνου. Το 1306 τάσσεται οριστικά στο πλευρό των επαναστατών. Σε μία συνάντησή του με τον έτερο ισχυρότερο συνδιεκδικητή, John Comyn, στην εκκλησία Greyfriars, διαπληκτίζονται και, εν θερμώ, τον δολοφονεί, πράξη που οδηγεί σε σκωτσέζικο εμφύλιο μεταξύ των φατριών. Παρ' όλα αυτά ο Robert the Bruce ανακηρύσσεται τελικά βασιλιάς της Σκωτίας στο Σκόουν, τηρώντας όλο το απαραίτητο εθιμοτυπικό τελετουργικό με την υποστήριξη της Καθολικής Εκκλησίας. Η συνέχιση, όμως, της επανάστασης κρέμεται από μία κλωστή. Ο εμφύλιος μαίνεται και οι ήττες από τους Άγγλους διαδέχονται η μία την άλλη, με αποκορύφωμα τη μάχη του Methven, όπου οι Σκωτσέζοι αντικρίζουν τον αφανισμό και ο Robert the Bruce θα διαφύγει, κυριολεκτικά, την τελευταία στιγμή. Το τελευταίο του οχυρό, το κάστρο του Kildrummie, πέφτει στα χέρια των Άγγλων. Ο αδερφός του εκτελείται και η γυναίκα του αιχμαλωτίζεται. Κυνηγημένος και απομονωμένος βρίσκει καταφύγιο σε μία σπηλιά. Εκεί, φορώντας την καρό του κάπα στα χρώματα της φατρίας του, κόκκινο-πράσινο με χρυσαφένια ρίγα. δεν είναι η υγρασία και το κρύο που του "τρυπάνε" το σώμα. Η απόγνωση τον έχει ζώσει. Σκέφτεται να μεταπηδήσει στην Ιρλανδία ή να καταφύγει, ως Σταυροφόρος, στους Αγίους Τόπους.
Ενώ, οι σκέψεις τον στοιχειώνουν, παρατηρεί δίπλα του μία αράχνη που προσπαθεί να υφάνει τον ιστό της εις μάτην. Έξι φορές θα επιχειρήσει να στήσει το "ασημένιο" της δόκανο σε μία εσοχή του βράχου, έξι φορές θα αποτύχει. Έξι φορές είχε ηττηθεί και ο Robert the Bruce από τους Άγγλους ως εκείνη τη στιγμή. Την έβδομη φορά η αράχνη αμείβεται για την επιμονή της και είναι πια έτοιμη να περιμένει τη λεία της. Αυτό ήταν. Βλέποντάς το, ο βασιλιάς της Σκωτίας φωτίζεται και βγαίνει από το υγρό του καταφύγιο, αποφασισμένος να μην τα παρατήσει και συνεχίσει τον αγώνα.
Το 1307 ο Εδουάρδος Ά ο Μακρυπόδης, η Σφύρα των Σκωτσέζων, όπως αποκαλούνταν, ενώ βρίσκεται στα σύνορα των δύο χωρών με ισχυρή εκστρατευτική δύναμη προ κειμένου να σβήσει οριστικά κάθε επαναστατική εστία που είχε απομείνει, πεθαίνει. Επρόκειτο για έναν άνθρωπο ικανότατο, πανούργο και αδίστακτο. Ο διάδοχός του, Εδουάρδος ΄Β, σε αντιδιαστολή με τον πατέρα του ήταν μαλθακός, στερούνταν οποιασδήποτε ηγετικής ικανότητας και προτιμούσε τις ανέσεις της βασιλικής του κάμαρας από την εποπτεία των εδαφών της Αγγλίας. Οι ελπίδες των Σκωτσέζων για την τελική επίτευξη της Ανεξαρτησίας τους αναζωπυρώνονται εκ νέου. Ο Robert the Bruce ενώνει τις φατρίες κάτω από το θυρεό με τον ερυθρό λέοντα ( μετέπειτα Θυρεός της Σκωτίας) και ανακτά ένα-ένα όλα τα κάστρα που είχε χάσει. Μένει ένα τελευταίο. Αλλά το πιο οχυρό και το πιο σημαντικό στρατηγικά. Αυτό του Stirling. 1314. Οι Άγγλοι γνωρίζουν πως σε περίπτωση που χάσουν το κάστρο αυτό, είναι αναγκασμένοι να επιστρέψουν σε αγγλικό έδαφος και συγκεντρώνουν ισχυρές δυνάμεις στην περιοχή. Στη μάχη του Bannockburn που ακολουθεί, κοντά στη γέφυρα του Stirling όπου το 1297 ο Wallace κατήγαγε περηφανή νίκη, οι Σκωτσέζοι αντιμετωπίζουν τριπλάσιες και πλέον αγγλικές δυνάμεις, ενώ υστερούν τόσο αριθμητικά, όσο και ποιοτικά σε ιππικό. Όμως, η ορμητικότητα των Χαϊλάντερς και η άριστη τακτική αξιοποίηση των σίλτρονς ( schiltrons ) θα τους χαρίσουν μία καθοριστική νίκη.
Τα σίλτρονς, το σκωτσέζικο αντίμετρο των πεζών Χαϊλάντερς απέναντι στο "θωρακισμένο" βαρύ αγγλικό ιππικό, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά πυκνοί σχηματισμοί πεζικού που προέτασσαν μακρυά, ξύλινα, αυτοσχέδια δόρατα από κορμούς δέντρων, δημιουργώντας ένα αδιαπέραστο τείχος για τους έφιππους, που δεν μπορούσαν, πλέον, να τους διασπάσουν. Εξελίχθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν, κατά κόρον, ως τους Ναπολεόντειους πολέμους και τον υπόλοιπο 19ο αιώνα, από όλους τους μεταγενέστερους, τακτικούς και άτακτους στρατούς. Η Ανεξαρτησία της Σκωτίας σφραγίζεται και επίσημα με τη συνθήκη του Εδιμβούργου-Νορθάμπτον το 1328. Βέβαια, ακολούθησαν ακόμη πολλοί φονικοί πόλεμοι, μέχρι τον 18ο αιώνα, οπότε και η Σκωτία προσχώρησε, πλέον, οριστικά στο αγγλικό βασίλειο. Στην αγωνιώδη αυτή πορεία του σκωτσέζικου λαού, τη γεμάτη θυσίες και πόνο, ο θρύλος του William Wallace δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί τη φωτιά, που θέρμαινε τις ψυχές των πολεμιστών της ελευθερίας. Η πρώτη γραπτή αναφορά στο θρύλο της αράχνης έρχεται πολύ αργότερα, μόλις το 1830, από τον Sir Walter Scott ( Ιβανόης, Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, Ρομπ Ρόυ), ενώ για τη γνήσια τοποθεσία "ερίζουν" πολλές σπηλιές στο Drumadoon του Arran, στο Lockerbie, στο Balquhidder Glen, στη νήσο Rachrin της Ιρλανδίας. Είναι η ανάγκη του εκάστοτε λαού ή ενός ατόμου να πλέκει τεχνηέντως την ιστορία με το μύθο και να γεννά θρύλους, ήρωες, σύμβολα, ώστε να διατηρείται ακμαία η μαχητική διάθεση, η αγωνιστικότητα και η καρτερία για την τελική πραγμάτωση ενός σκοπού, ειδικά μέσα σε συνθήκες που αυτός φαντάζει απραγματοποίητος. Άραγε, αν γνώριζε ο Έντισον το συγκεκριμένο τον θρύλο, πόσες δικές του "αράχνες" θα είχε μετρήσει πριν ισχυριστεί; "Δεν απέτυχα, απλά βρήκα 10000 τρόπους που δεν λειτουργούν".
Πηγές:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου