"Άχου, αλίμονο", φώναξε το ποντικάκι, "ο κόσμος γίνεται όλο και πιο στενόχωρος μέρα με την ημέρα. Στην αρχή να βλέπατε τι απέραντος που ήτανε, τόσο που μου προξενούσε άγχος! Έτρεχα τότε, όλο έτρεχα, και τι χαρά που πήρα όταν αντίκρισα επιτέλους, κάπου εκεί πέρα μακρυά, να υπάρχουν τοίχοι στα δεξιά και στα αριστερά. Ωστόσο αυτοί οι μακρόσυρτοι τοίχοι στένεψαν τόσο γρήγορα, ώστε βρέθηκα κιόλας σο έσχατο δωμάτιο. Και να, κάτω εκεί στη γωνίτσα, ορθώνεται η ποντικοπαγίδα, κι εγώ τρέχω να πέσω κατευθείαν μέσα της".
"Μπα σε καλό σου! Δε σου χρειάζεται παρά μόνο να αλλάξεις κατεύθυνση" του είπε η γάτα. Και ευθύς το έκανε μια χαψιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου